Jerzy Stamirowski urodził się 13 sierpnia 1873 roku w folwarku Nowa Wieś na Mazowszu. Jego ojciec za udział w powstaniu styczniowym utracił majątek i pracował w Banku Handlowym w Warszawie. Stamirowski po ukończeniu gimnazjum w Warszawie rozpoczął studia na Wydziale Chemii Instytutu Technologicznego w Petersburgu, które ukończył w 1898 roku z tytułem inżyniera. Krótko pracował w Rosji, w 1901 roku rozpoczął pracę w fabryce papieru Juliusza Moesa w Wierbce koło Pilicy, a w 1905 roku został dyrektorem wytwórni papieru w Sławniowie. W tym samym czasie współdziałał w organizacji spółdzielczości spożywczej na terenie powiatu olkuskiego. Po spaleniu kierowanej przez niego fabryki w trakcie działań wojennych, od 1916 roku pracował społecznie w Komitecie Ratunkowym Powiatu Olkuskiego.
Reprezentował sprawy powiatu olkuskiego w Głównym Komitecie Ratunkowym w Lublinie. Publikował w dwutygodniku „Kronika Powiatu Olkuskiego”, wydawanym przez olkuski Komitet. Latem 1917 roku został członkiem Komitetu Wyborczego do sejmików gminy olkuskiej i pilickiej, a w grudniu 1917 roku wybrano go do sejmiku powiatu olkuskiego. Działał też w Polskiej Macierzy Szkolnej.
W listopadzie 1918 roku został starostą powiatu olkuskiego, którą to funkcję pełnił do 1932 roku. Od podstaw zorganizował polską administrację powiatową. W lipcu 1920 stanął na czele utworzonego w Olkuszu Komitetu Współdziałania w Obronie Ojczyzny. W powiecie olkuskim zajmował się rozwojem sieci dróg. Za jego urzędowania zbudowano szosy z Olkusza do Skały, z Pilicy do Żarnowca i od granicy powiatu do Ojcowa. Troszczył się o rozwój szkolnictwa, zwłaszcza zawodowego. Dzięki jego staraniom powstała szkoła rolnicza w Trzyciążu, a żeńska szkoła na Skałce w Bukownie rozszerzyła działalność. Rozbudował szpital św. Błażeja w Olkuszu. Na początku 1933 został przeniesiony do Proszowic, a następnie był radcą w Urzędzie Wojewódzkim w Kielcach. Po przejściu na emeryturę w 1935 roku zamieszkał w Warszawie. Publikował w miejscowej prasie, był członkiem Podkomisji Urządzeń Sanitarnych w Komitecie ds. Kultury Wsi Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych. W 1943 został aresztowany przez Niemców i uwięziony na Pawiaku. Rozstrzelano go 29 maja 1943 roku. Jerzy Stamirowski był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Oficerskim Orderu Korony Włoskiej.
Opracowano na podstawie: Jerzy Hipolit Stamirowski , Stanisław Konarski (w:) Internetowy Polski Słownik Biograficzny http://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/jerzy-hipolit-stamirowski (dostęp 30.01.2018)
Jerzy Stamirowski. Fot. arch. Muzeum Regionalne PTTK w Olkuszu
Jerzy Stamirowski (drugi z lewej u dołu). Fot. arch. Muzeum Regionalne PTTK w Olkuszu